Dubrownik - Croatia, part 1.

Dubrownik

cytuję za wikipedią:

Dzieje miasta

Centrum osadniczym i najstarszą częścią miasta (a jednocześnie jego największą atrakcją turystyczną) jest Stari Grad - Stare Miasto. Dzisiejsza nadmorska część dzielnicy Stari gradpierwotnie stanowiła wysepkę Lausa (bądź Lave) z małą osadą i kościółkiem, oddzieloną od lądu bagnistym przesmykiem. Po najeździe Słowian na Bałkany na początku VII wieku na wysepce osiedlili się uchodźcy ze zrujnowanego przez Słowian Epidaurum (dzisiejszy Cavtat), leżącego nieco na południe.  Możliwe, że już wcześniej, od czasów kolonizacji greckiej, wyspa ta stanowiła kotwicowisko statków żeglujących wzdłuż wybrzeża dalmatyńskiego.

Powstała osada nosiła nazwę Ragusium (z której powstała później włoska i dalmatyńska nazwa Ragusa) i zajmowała północno-zachodnią część dzisiejszej południowej połowy Starego Miasta. Połączenie z lądem stałym znajdowało się w okolicy dzisiejszej bramy Pile. Uchodźcy z Epidaurum przynieśli ze sobą regularny, rzymski sposób rozplanowania miasta, widoczny do dziś w układzie ulic. W X wieku rozwijające się miasto zajęło pozostałą, południowo-wschodnią część wyspy, zwaną Pustijerna / Posterula, czyli pustać. 

Na lądzie stałym naprzeciw wysepki Słowianie założyli osadę Dubrovnik. Mieszkańcy obu osad żyli zgodnie, co pozwoliło w XII wieku je połączyć. Dokonano tego poprzez zasypanie przesmyku, na którego miejscu powstała główna ulica miasta - Stradun. Tak powstałe miasto zostało jeszcze w pierwszej połowie XIV wieku powiększone o okolice dzisiejszego klasztoru dominikanów (północno-wschodni narożnik Starego Miasta). Dubrownik w skali średniowiecznej był miastem obszernym. Miasto od początku swego istnienia było otoczone murami obronnymi, które wciąż poszerzano i podwyższano, aż utworzyły potężną twierdzę. 

Miasto początkowo podlegało cesarstwu bizantyjskiemu, jednak wraz z wyrugowaniem cesarstwa z Adriatyku zależność ta została zrzucona i Dubrownik związał się z Wenecją. W 867 miasto przetrzymało oblężenie arabskie. W 925 miasto stało się siedzibą biskupa, od 1022 - arcybiskupa.  Od 1204 Dubrownik stanowił posiadłość Republiki Weneckiej, jednak wielokrotnie popadał w zależność od innych lokalnych potęg - Chorwacji, Normanów italskich (1172, 1186-1190), Serbii (1172-1186, 1252-1275). Konkurencja interesów obu miast doprowadziła do zerwania z Wenecją i do oddania się Dubrownika w 1358 pod zwierzchnictwo Królestwa Węgier, a po ich upadku w 1526 - imperium ottomańskiego. Zależności te były na tyle symboliczne, że miasto stopniowo rozwinęło się w osobne państwo: Republikę Dubrownicką - republikę rządzoną przez arystokrację-patrycjat, nabywający ogromne bogactwa w drodze handlu. Rody kupców-patrycjuszy początkowo były romańskie, ale od XII wieku cała ludność miasta stopniowo się slawizowała. W XV wieku Dubrownik był już jednolicie słowiański. 

Dubrownik nie miał bogactw naturalnych ani nawet większego zaplecza lądowego. W okresie od IX wieku do 1427 ukształtował się pas posiadłości miejskich wzdłuż wybrzeża dalmatyńskiego, rozciągający się od półwyspu Pelješac na północy do Zatoki Kotorskiej na południu - ale nie miał on większego znaczenia gospodarczego. Bogactwo miasta wyrosło wyłącznie na handlu, początkowo, pod naciskiem Wenecji, ograniczonym do Bałkanów, ale od XIII wieku obejmującym już całą wschodnią część Morza Śródziemnego. 

Rozkwit miasta trwał od XIII do XVI wieku. W tym czasie powstała większość budowli i urządzeń miejskich, stanowiących dziś jego zabytki. 

Zmierzch Republiki Dubrownickiej i jej stolicy, podobnie jak pozostałych śródziemnomorskich republik kupieckich, był skutkiem wielkiej zmiany szlaków handlowych w Europie po odkryciu Ameryki w XV wieku i utracie znaczenia gospodarczego szlaków śródziemnomorskich. Ponadto ciosem dla miasta było trzęsienie ziemi 6 kwietnia 1667, po którym miasto co prawda zostało odbudowane, ale gospodarczo już się nie podźwignęło. Podupadła Republika przetrwała do czasów napoleońskich. 26 maja 1806 miasto zostało bez walki zajęte przez oddziały napoleońskie. 31 sierpnia 1808 Republika Dubrownicka została zniesiona przez władze napoleońskie. Miasto z okręgiem zostało przyłączone najpierw do napoleońskiego Królestwa Włoch, a następnie do Prowincji Iliryjskich - posiadłości Cesarstwa Francuskiego. Po upadku Napoleona kongres wiedeński włączył tereny dawnej Republiki do Królestwa Dalmacji, a to z kolei do Cesarstwa Austrii. 

W austriackiej Dalmacji, na najdalszych peryferiach monarchii, Dubrownik został odcięty od swego bałkańskiego zaplecza i podupadł, stając się prowincjonalnym portem handlowym o lokalnym znaczeniu. Ponowny rozwój, choć powolny, zaczął się po zjednoczeniu Dalmacji i Bośni w jednym państwie - Królestwie Jugosławii w 1918. Podczas II wojny światowej, w toku kampanii na Bałkanach, 10 kwietnia 1941 lotnictwo włoskie bombardowało miasto, a 17 kwietnia 1941 Dubrownik został bez walki zajęty przez 17. korpus włoski nadeszły z Albanii.  Po upadku Jugosławii Dubrownik wszedł w skład Niezależnego Państwa Chorwackiego, w której był siedzibą władz żupy Dubrava we włoskiej strefie wpływów. W komunistycznej Jugosławii po 1945 Dubrownik znalazł się w Socjalistycznej Republice Chorwacji. Wraz z Chorwacją po rozpadzie Jugosławii Dubrownik przeszedł wojnę z Serbią i Czarnogórą, podczas której przetrwał siedmiomiesięczne oblężenie połączone z ostrzałem artyleryjskim. Stare miasto zostało poważnie uszkodzone, ale w ciągu kilku lat zniszczenia naprawiono. 

Od czasów powojennych Dubrownik, zachowując rolę regionalnego ośrodka handlowego i komunikacyjnego, stał się przede wszystkim celem masowej turystyki, dyskontując w ten sposób swe bogate dzieje, łagodny klimat i bajeczną urodę. Od 1992 sytuację miasta komplikuje terytorialne odcięcie go od reszty Chorwacji przez fragment Bośni i Hercegowiny koło Neum (w XVII wieku przekazany przez Republikę Dubrownicką imperium osmańskiemu w celu utworzenia bariery przed Wenecją). Nie było to problemem za czasów jugosłowiańskich, ale stało się nim po zapadnięciu granicy Unii Europejskiej.